tag:blogger.com,1999:blog-68574901435345811042023-11-16T11:20:01.441+01:00Madialeva GulánsNeste lugar poderemos comentar todo aquilo o que nos interesa do nos pobo, Guláns, do noso concello, Ponteareas........poderemos darlle a forma que todos nos queiramos..........AGARDOVOS¡¡¡garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.comBlogger13125tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-84855160791194925252012-03-14T19:19:00.001+01:002016-12-28T09:57:43.604+01:00EU SON "RURALITA"<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "comic sans ms";"><o:p> </o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">Tras o esforzo dun traballo ben feito tombábase baixo a núa figueira e cos ollos pechados sentía, …vaia si sentía. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">A pesares de non percibir polo sentido da vista (a Deus grazas, temporalmente e de maneira voluntaria), os demais “órganos” estaban a facer perfectamente o seu labor:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";"> O lonxe escoitábase un tractor, cheiraba a estrume (e digo cheirar en non feder; sempre lle gustou o cheiro do estrume espallado polas nosas leiras, para outros cunha pituitaria mais “fina” aquel cheiro sería fedor). Coa palma das súas mans tocaba o chan e coa xema dos dedos acariñábao como queréndolle facer cóxegas, notábao seco e agretado. Unha gota de suor suicida precipitábase dende a punta do seu nariz ata a base dun inexistente bigote, paseniño e solemnemente facía un pequeno percorrido ata aloxarse na comisura da súa boca. De maneira instintiva a súa lingua, o mesmo tempo que refrescaba os agretados beizos, recollía no seu regazo podendo apreciar o sabor salgado daquela gota de suor froito do seu esforzo……, era un mediodía dun día calquera deste mes de marzo que andamos a vivir. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">O sol quentaba. Non era un sol de verán pero tampouco era un sol de marzo. O noso corpo, o noso sentir, a nosa alma, non están acostumados a este sol, este sol non é normal, non debería andar por aquí desa forma tan avasaladora e chulesca. Alguén lle debería por as cousas claras, alguén lle debería dicir que non pinta nada aquí, que non é tempo de pasear e sacar lucir o corpo,…, acaso non sabe que el ( o sol), a igual xeito que os osos, hiberna no inverno e só sae os días de festa para dar unha pequena tregua nos nosos longos e chuviosos invernos. <b>¡¡Non amoles, que diaños fas aquí¡¡¡.</b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">O seu plácido descanso, de súpeto, foi interrompido por un suave pero molesto formigo. De maneira instintiva e sen abrir os ollos intentaba desfacerse daquela sensación fregando, torpemente, coa man o seu nariz. A sensación non desaparecía, era como cando un quere espallar unha molesta mosca que voa o noso arredor, tercamente sempre volve as andadas. Cando abriu os ollos, intentando averiguar o motivo daquel formigo, mirou os grandes ollos do seu fillo e o seu pracenteiro sorriso. Este, como Quixote esgrimindo a súa espada ou lanza, sostiña na súa man unha desas herbas que lle serven aos mais pequenos para sacalos grilos dos seus tobos. Aquel rapaz apuntaba xeito, ía ser o mais traste do lugar. Foise botando lume deixando ao seu pai en pé e cun sorriso na súa cara.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">Aquel xeito de levantarse, xunto co cansazo acumulado polo traballo, fixo que Pedro, que así se chamaba o noso amigo, perdese por momentos o sentido da verticalidade. Unha vez recuperado e poñendo a vista no horizonte, aos seus pés, mostrábase o fértil val de Guláns. Lugar onde, non hai moito tempo, se obtiñan as mellores verduras da zona, que eran a base principal de sustentos das nosas familias. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">(………..)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">A imaxe que hoxe ofrece o noso val dista moito do que aquí relato. Practicamente ninguén traballa o campo e o estado da abandono das nosas produtivas leiras é patente. Ben certo é que se a nosa xeración ou a dos nosos pais foron deixando o traballo do campo, como única fonte de ingresos, foi por que outras posibilidades foron aparecendo e bendito sexa, aquela vida era moi dura. A posibilidade de traer diñeiro a casa sen “manchar as mans” na terra era mais recoñecida e respectada, incluso facía que un fose, ou parecese, máis capaz. O Guláns do que aquí estou falando é o Guláns de hai 40-50 anos, hoxe todo cambiou (habería que analizar, dependendo en que senso, si para ben ou para mal). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">Cecais noutra entrada, deste ata o de agora abandonado blog, falemos do que creemos <b>que se debería facer coas nosas leiras</b>. Ter algo tan produtivo en ese estado de abandono asemella, cando menos, unha temeridade, inda que nisto tería moito que dicir a Administración, hoxe tan ocupada en recortar e recadar. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">O rural galego, o noso rural sempre tivo, e en certo xeito ten, un estigma de inferioridade que lle ben herdado dende hai moito tempo, aínda que isto empeza a cambiar. Eu que nacín no rural, crieime no rural e fíxenme home no rural (todo o home que podo ser, xa se sabe: hai homes máis tamén hai homiños) non recoñezo en min ese estigma. É por iso que hoxe, simplemente, quero e, tal e como se di por aí, pondo a Deus por testemuña, declararme ante todos vos <b>RURALITA.</b> Si, así como soa, RURALITA. E dende esta tribuna, que é o blog madialevagulans, quero proporlle as distintas asociacións da parroquia (cecais habería que crear unha que poderíamos chamar <b>“os amigos do rural”</b>; inda que creo que a mais axeitada sería a nosa ben querida <b><u>Fundación Guláns</u></b>) unha idea:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">Poderíase facer unha tirada de camisetas con un lema, que habería que patentar e rexistrar previamente, para por a venda ou mais ben, xa se sabe que as Fundacións non poden lucrarse, doar a vontade a cambio dunha camiseta. A cor da camiseta debería de ser vermella (xa se sabe, paixón, forza, sentimento,…,) e o lema sería, en maiúsculas e en letras grandes:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "comic sans ms";"><o:p> </o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<b><span style="font-family: "comic sans ms";">“EU SON RURALITA”<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">Calculando que se podería cambiar unha camiseta por un donativo de 6 euros e, sen estudo previo de mercado, pensando en que habería (polo baixo) 1000 interesados en facer ese donativo a cambio da camiseta obteríamos, como quen non quere a cousa: 6000 € (habería que descontarlle os custos da camiseta mais de estampar o lema).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";"><o:p> </o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">Cadaquén que o colla como queira, como dicía un amigo meu : <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-left: 35.4pt; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">¡¡ A broma ou a carallada ¡¡.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "comic sans ms";"><o:p> </o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">Saúde para todos vos.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "comic sans ms";"><o:p> </o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-family: "comic sans ms";">Asdo.: Garganta Profunda<o:p></o:p></span></div>
garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-88389479454454385882011-04-27T09:48:00.003+02:002011-04-27T10:08:20.338+02:00"...como decíamos ayer..."Asi é como, segundo di a lenda (que moi a cotío afastase da realidade...), Fray Luis de León (relixioso, humanista e profesor) retomou a sua cátedra despois de 5 anos de ausencia motivado polo seu paso pola cárcere por traducir algúns libros que non estaban ben vistos ... a inquisición.<br /><br />Non, non pensedes mal, non é que acabe de sair da cárcere,..., inda que ben pensado, cadaquén ten a sua cárcere personal,..., cecais eu acabe de sair da miña..........non sei, tanto ten¡¡¡¡<br /><br />A cuestión é que, con mais ou menos acerto, imos retomar este "rincón de lecer" que é o noso blog MADIALEVA GULÁNS.<br /><br />En vindeiras datas publicarei unha nova entrada,...., ata esa:<br /><br />Saude para todos vos¡¡¡.garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-53000064211846865142010-04-10T15:46:00.008+02:002010-04-11T12:02:25.025+02:00REVISTA EDITADA POLA DINÁMICA COMISIÓN ORGANIZADORA DA FESTA DA VIRXE DA SAÚDE 2010<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3XlmLyIQdKNMBrPJ5OtkTHjA9mRgHrV_vLy6nMzVqaBH_IPekXIhPtqyLp1iE-H-U10eoumrbJQZ-TeeGO-IAtbLN9_g0jupUyLItNNBvIgLCyooA5nwGSH5HXw25oCmH1tPSrzNmURlW/s1600/REVISTA+PORTADA0002.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5458817217125852290" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 141px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh3XlmLyIQdKNMBrPJ5OtkTHjA9mRgHrV_vLy6nMzVqaBH_IPekXIhPtqyLp1iE-H-U10eoumrbJQZ-TeeGO-IAtbLN9_g0jupUyLItNNBvIgLCyooA5nwGSH5HXw25oCmH1tPSrzNmURlW/s200/REVISTA+PORTADA0002.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhffC4xwWNymAoLY8MwBLnscyYer6ZyHJN6eEBTtVyW4oLc8MOfNtnueK21I83l0_1Rqih0e_vboGqOj2b-7o8-6b0OWusijDRYUEovxDsYXNBUxOLoK-MbMcyC-fSrGx4sS1kqWdqGVQ8J/s1600/REVISTA+PORTADA0001.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5458817210420023954" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 151px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhffC4xwWNymAoLY8MwBLnscyYer6ZyHJN6eEBTtVyW4oLc8MOfNtnueK21I83l0_1Rqih0e_vboGqOj2b-7o8-6b0OWusijDRYUEovxDsYXNBUxOLoK-MbMcyC-fSrGx4sS1kqWdqGVQ8J/s200/REVISTA+PORTADA0001.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjG_-KSFEKBp18ZVzYOP0H88uGQmcdnlyYZclZ5RY7v2tR3Gkob6mMjzK9dQaHBI43lHV1o5l71OBX89cAZ_nxjmluFckos5tb3g61y1wFWU4FWquGeYYLN8xuBUYXGxmYHyMsrfRTnzEU1/s1600/REVISTA+PORTADA0002.jpg"></a><br /><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj0qhanOQIVOk9fh87R2OGouubVBp2zddZ_WnlSTwd2q4DW0aNQ99oLZH3KDFsNtjw3iTHLXLEAinJ0m3BkZyrg0aH9bc5lFlCBwbnb-hfsYPEx-H9Vqf94BNHilIHpbx27Za4rTwKk0E00/s1600/REVISTA+PORTADA0001.jpg"></a><br /><br /><br /><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQFrBAIZ1aJYlyIVZJt8csvdaqGy1kron6ER-u6pzo3hS0FV30QLH-oyb1MtoZTSdlAFHQVUtPr2-t-RR2oG4xkVIxUc0LS4zK4sUBggSl3MBDIep9rwSGsgACc9Dje_ExUQgmSxTXv1wW/s1600/REVISTA+PORTADA0002.jpg"></a><br /><br /><div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhogJLl4MOz8MulBzwus1SvCtkV1nXvZtGqPIF_Af1VgXjx4uVdPycgsQCl696buO_uJiku_eUiTFgmXWcluyVwT1MrWMnUX8EtkSTfKWaaiKe_I3WxYkOAGrZntUfkatlcwmeMVXxeb9tN/s1600/REVISTA+PORTADA0001.jpg"></a><br />Co beneplácito que un dos membros da Comisión organizadora da Festa da Saúde deste ano me deu, preséntovos aquí a portada da revista que veñen de publicar con motivo de tal evento. Así como a fotgrafía de rigor dos mordomos da Festa.</div><br /><div align="justify"></div><div align="justify">Esta é unha das “muitas” maneiras que soen utilizar os “mordomos” das Festas parroquiais para acadar algúns cartiños a conta da publicidade que nela se fai….., como en todo hai muitas maneiras de facelas cousas, ……mui ben, …ben, ….regular, ….mal ou mui mal, con gusto ou sen gusto….. O dito…, que hai mil maneiras de facelas cousas.<br /></div><div align="justify">Non vou ser eu quen lle poña nota a esta revista. Todos teredes a posibilidade de calificala cando a teñades nas vosas mans…..porque según escoitei, van entregala (ou vendela) os veciños e colaboradores….algunha xa mirei por ahí¡¡¡.<br /></div><div align="justify">A valoración que eu poida facer non sería obxetiva posto que para miña sorpresa fixéronme partícipe nela…., ofrecerónme publicar “algo sobre a parroquia” i eu, con moito gusto, aceptei tal proposta.<br /></div><div align="justify">Aquí vos deixo o escrito feito por este anónimo veciño desta nosa parroquia…., pero aconséllovos que vos fagades cun exemplar…..paga a pena¡¡¡….e sempre paga a pena recordar¡¡¡¡<br /></div><br /><br /><br /><br /><div align="center"><br /><br /><strong>O DÍA GRANDE DA FESTA DA SAUDE</strong> </div><br /><div align="justify"><br />Pedro, que acababa de cumprir 12 anos, sempre foi un rapaz vivo inda que algo preguiceiro para erguerse da cama, nembargantes aquel día non fixo falla que ninguén o tivese que espabilar. O rebumbio que espertou a Pedro aquela mañá de domingo non foron os berros da súa nai dende a cociña suplicándolle que se erguera para ir a cataquese, o que ó espertou foron os foguetes que anunciaban que escomenzaba o día grande da Festa da Saúde. Dun chimpo e coma un resorte botouse fora da cama e inda en calzóns xa estaba amolando a súa nai preguntado cal era a roupa que tiña que por para ir a misa. Non, non, …, non era que Pedro tivera moito interés en ir a misa, o que pasaba é que aquel día, vestidos coas súas mellares roupas, tódolos veciños de Guláns, incluidos os seus amigos, estarían no torreiro da parroquia.</div><br /><br /><div align="justify"><br />Uns participaban do solemne acto da misa, a súa nai era moi devota a Virxe e alí estaba nos primeiros bancos da igrexa. Outros agardaban fora a que terminara a cerimonia para acompañar ou mirar pasar a procesión. Outros tomaban posición ó redor do palco para escoitar o concerto que a Banda de Música, como non, A Unión de Guláns ía en breve iniciar. Moitos dos que esperaban facíano tomando un viño e comendo uns manises, ben no bar da Comisión ou ben na tenda de Pepe de Jaime, botando unhas risadas e contando algún que outro conto…, entre eles atopábase o pai de Pedro que era mais devoto do viño de Pepe que da Virxe da Saúde. </div><br /><br /><div align="justify"><br />Pedro xa fora quen de librarse do férreo control que a súa nai lle facía dende a súa posición na igrexa. Mentras ela ia comulgar o pequeno, con moito disimulo, collía camiño da porta. Inda que sabía que estábase a xogar unhas boas labazadas non podía quedar alí quieto, escoitando o señor cura e oindo cantar aquelas mulleres que asemellaban o chiar dun carro de bois do moito que desafinaban, cando fora se estaba a preparar todo para a procesión …(Pedro, ben sabía que aquel desafinado canto o que lle sobraba era Paixón e Fe). </div><br /><br /><br /><div align="justify">Os músicos afinaban os instrumentos, os maiores achegábanse a porta da igrexa, ...,todos estaban preparados para un dos momentos mais esplendoros do día “ A saida da igrexa da Virxe da Saude”. Mentras a Virxe facía o seu percorrido ó redor da igrexa os foguetes estoupaban e deixaban a súa pegada naquel ceo despexado dun día de verán. O bombeiro da Unión andaba a pasalo mal posto que Pedro e mailos seus amigos non paraban de tirarlle pedriñas dende a súa posición na procesión…¡¡que diaño de rapaces, pensaba él, asi era imposible levalo ritmo¡¡¡¡. </div><br /><br /><div align="justify">Mentras, no palco, soaba o pasodoble Rolandito, facendo as ledicias dos entendidos e críticos ouintes, Pedro, sin que ninguén se percatara, acababa de entrar no cimenterio. Iso de entrar só e as escondidas non era que lle fixera moita gracia. A parte de producirlle algo de medo tiña entendido que era pecado…, pero Pedro quería facer partícipe o seu avó da Festa da Saúde. O señor Antón morrera facía cáseque uns catro anos e Pedro querialle moito. Achegouse a súa lápida e despois de darlle un bico a súa foto deixou o seu pe uns manises, …, acabáballos de pedir o seu pai cando saía da tenda de Pepe, sempre disposto a darlle ó seu fillo calquer cousa que non foran cartos. O seu avó tamen fora devoto da Virxe da Saúde e do viño de Pepe de Jaime, …., e Pedro sabíao……… </div>................<br /><br /><div align="justify"></div><div align="justify"> </div><div align="justify"> </div><div align="justify"><br />…..este é un pequeno relato (inventado ou non, iso tanto ten) do que podería acontencer nun día da Festa da Saude. Agardo que tódolos Pedros, tódalas nais, pais e avós dos moitos Pedros que aquí poidéranse sentir identificados nunca esquezan as nosas costumes. O tempo pasa pero os recordos sempre quedan. A memoria forma parte da identidade dunha persona e da identidade dun pobo. A memoria é un dos bens mais preciados co que contamos. Na miña maneira de entedela vida coido que cando, por algunha enfermidade ou por calquer outro motivo, unha persona perde a súa memoria…., nese mesmo momento deixa de ser persona para pasar a ser….,a verdade é que por sorte non sei o que se pode chegar a ser cando isto acontece…, ogallá nunca o saiba¡¡. Sempre quedará o amor da familia para facernos sentir personas, ou cando menos para tratarnos coma tales.<br />Cando a Comisión para a organización da Festa da Saude, por medio de Javier Domínguez, ofreceume a posibilidade de poder escribir “algo” sobre a nosa parroquia para publicar nesta revista, sentínme loubado por tal proposta. Un anónimo e “simple” veciño coma min síntese orgulloso de poder compartir páxinas cos representantes das diferentes asociacións, alcalde, prestixiosos periodistas, músicos, académicos,…, personaxes ilustres da nosa parroquia. Probablemente mais dunha cousa haberá en común entre todos nos…., pero o que de seguro compartimos é o cariño que procesamos pola nosa terra.<br />É obriga de tódos nos e de tódolos veciños que Guláns nunca perda a súa memoria e identidade. As costumes e tradicións dun pobo débense manter e a Festa da Saude é un sinal de identidade de Guláns. Este ano correspóndelle os veciños do barrio da Costa de Sequeiros a organización desta Festa. Agárdovos dentro de 16 anos. Moita sorte e Saúde¡¡¡.<br /><br />Garganta Profunda. </div></div></div></div></div>garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-23658794832933191802010-01-15T12:28:00.005+01:002010-01-15T13:48:52.044+01:00O "CASINO" DE COUSO<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvH-ztQ2dpM15-uGnCsHfVnJNeO-wp5PZQohF2glZStZ6-gt3_qQK6M9yFq6gUtyWUjeHpyAElWa7brtmqnwtN3whcNY3TdmEsmxBGJaOPh9c0ZqDGY0P5XsK2GIH6_wBwmOs6niUI9eBq/s1600-h/paxina%2520de%2520inicio%2520con%2520texto%2520definitiva.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5426947613340366658" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 64px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvH-ztQ2dpM15-uGnCsHfVnJNeO-wp5PZQohF2glZStZ6-gt3_qQK6M9yFq6gUtyWUjeHpyAElWa7brtmqnwtN3whcNY3TdmEsmxBGJaOPh9c0ZqDGY0P5XsK2GIH6_wBwmOs6niUI9eBq/s400/paxina%2520de%2520inicio%2520con%2520texto%2520definitiva.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1dytIDBvlOJ0YrTMcnN4WdXPpADbJ57_t44E5nj7g0E3S0s9I3ejHsvPoteUxQHxaQEe0WZu66JJZtBR8QmmFmxw2Tq5zlBQFTMvz_Oj8FE_gGosYipSJcrVLB114TQZAxDU84RzZB_zE/s1600-h/o+casino0001.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5426946971325704530" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 142px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1dytIDBvlOJ0YrTMcnN4WdXPpADbJ57_t44E5nj7g0E3S0s9I3ejHsvPoteUxQHxaQEe0WZu66JJZtBR8QmmFmxw2Tq5zlBQFTMvz_Oj8FE_gGosYipSJcrVLB114TQZAxDU84RzZB_zE/s200/o+casino0001.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div align="justify">Xa dende pequeno gustáronme os sitios altos, os sitios elevados. Sempre me pareceu que dende a altitude podíanse mirar as “cousas da vida”, con mais perspectiva, ou cando menos cunha perspectiva distinta a que se logra ter cando “o bosque non deixa miralas árbores”. Os sitios altos sempre foron, para min, lugares onde me gustaba ir reflexionar sobre os meus asuntos ou, simplemente coma di un dos nosos veciños,….. “¡¡ a ver voalo tempo, tal e como facía o neno pequeno da aldea¡¡” (“Faro (Pepe) dixit”).<br /><br />Son lugares sufridos, xa que están expostos os avatares da metereoloxía. Os montes de Guláns, Picoña, Cans,…, son o segundo obstáculo que teñen que superar as borrascas, que dende o mar entran na península, para chegar a nosa parroquia, xa suavizadas pola primeira barreira, os montes da serra do Galiñeiro.<br /><br />Nos cumios dos montes é onde a chuvia arremete con mais forza. Deixando a súa pegada, nos seus camiños e ladeiras, a modo de regos, que asemellan as enrrugas que deixa o paso da vida na cara dun ancián. Gústame moito, en días de temporal, subir o monte e mirar coma os eucaliptos retórcense sobre o seu eixo combatindo e facendo frente o forte vento. A elasticidade que lle confire a súa madeira, mais a resistencia que poñen as súas raices a ser arrancadas do lugar onde se criaron ( a semellanza de cómo facían as nosas nais cando dos seus brazos lles arrebataban os seús fillos para ir a guerra) fan que moitos deles saian victorios das cruentas batallas que a natureza, nos duros invernos, lles presenta. Sempre, e como en todalas batallas, hai algunha baixa. Estas “baixas” (as árbores caidas) eran aproveitadas polos veciños coma madeira para as súas cociñas…..ata de “mortos” cumprían a súa función…………..hoxe, seica, xa non cumpren tal función.<br /><br />O barrio mais alto da parroquia de Guláns é Couso. Está situado a uns, aproximadamente, 300 metros de altitude. A pesar diso situase nun val, xa que está rodeado de cumios polos seus catro ventos. É o que mais distanciado físicamente se encontra de calquera outro barrio da parroquia ( o que mais preto está, por estrada, é o barrio do Outeiro de Foxo). Quero pensar que o único distanciamento que hai, entre este e os outros barrios de Guláns, é solo o físico ( kilómetros )..…… de haber outro tipo de distanciamento sería algo que nunca entendería.<br /></div><br /><br /><br /><div align="justify">Ese distanciamento (físico) cos outros barrios da parroquia e coas parroquias doutros concellos (Cans, Picoña, Xinzo….,) podería facernos supor que é un lugar aillado……….., para min, nada mais lonxe da realidade.<br /><br />Sin ter ningún rigor científico no que vos vou dicir, creo que estas características que antes mencionaba (a altitude, o distanciamento físico mais esa posible sensación de aillamento ) puideron e poden inflluir na formación dese carácter especial, que creo, ten a xente de Couso.<br /><br />Couso non é un barrio calquera ( miña intención no é menospreciar a ningún dos outros barrios da parroquia….¡¡¡¡eu non son de Couso¡¡¡ ). Os seus veciños preocupáronse de ter iniciativas que evitaran ese posible aillamento para convertilo nun barrio mui dinámico e con moitas actividades. Crearon asociacións para obter unha mellor calidade de vida (tanto cultural, social, de servicios,…,). Teñen a Asociación de veciños “A Malladoura” (creada recientemente; ningún outro barrio de Guláns a ten), teñen Comunidade de Monte propia e dende xa hai uns anos teñen a “Asociación Cultural San Martiño de Couso”. </div><br /><br /><div align="justify"><br />Isto, sin deixar de ser nin bo nin malo, é un síntoma evidente de que nese barrio hai xente con iniciativa e que se sente identificada co seu lugar de nacemento ou có sitio que os acolleu para vivir.<br /><br />Das moitas iniciativas que os directivos da Asociación Cultural San Martiño tiveron nestes últimos anos poderíase falar moito. Hoxe, e dunha maneira sinxela, vou facer referencia a unha delas, tempo haberá de falar doutras moitas.<br /><br />Segundo me contan (<a href="http://www.cousodegulans.es/">http://www.cousodegulans.es/</a> ) “o Casino” é un lugar de Couso onde os homes e mulleres deste barrio da parroquia de Guláns pasaban as súas tardes de domingos e os seus momentos libres para “entablar amistade”,…para enredar,…para facelas veiras,….mais para “mirar” voalo tempo. Tódolos barrios e parroquias tiñan o seu lugar de xuntanza. O Casino era o punto de reunión dos veciños de Couso de hai uns anos atrás.<br /><br />Pois tal e como vos dicía, a iniciativa desta xente creouse, dende xa hai uns anos, a revista “O Casino”. Como todos vos suporedes, o seu nome fai referencia aquel lugar de reunión. Unha pequena homenaxe a outros tempos pasados. Esta revista publícase trimestralmente e de forma periódica. Nela dunha maneira sinxela pero con moita pulcritude e exactitude fanse referencia as actividades que se van realizar no Centro. Outras seccións desta revista adícanse a publicar contos, referencias etnográfícas, receitas de cociña,…., escritos feitos por algún dos veciños do barrio.<br /><br />Dende logo, e recomendollo a todo aquel que non ó fixera que o faga, paga a pena pararse a mirar esta “revista”.<br /><br />Por último dicir, segundo me contan as miñas fontes, que este ano cúmprense o cincuenta aniversario da chegada da electricidade a Couso….. neste último número que acaban de publicar faise referencia, por un dos seus veciños, a data tan sinalada.<br /><br />¡¡¡¡ A min sempre me gustaron os sitios altos…, a min sempre me gustou Couso e maila súa xente. ¡¡¡¡.<br /><br />Garganta Profunda</div></div>garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-3918597358344616562010-01-10T18:56:00.009+01:002010-01-11T10:33:48.961+01:00A NEVE CHEGA A GULÁNS<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipJp76oEgZ9kcHYztM2Vp4ZhQS3_p7W-l0MhN-So3R5NVlZ3JKmPTsdZQcwfEDE2QUL0QSPKBcjPxgVpAh0jrZtcu3ogE30wz-h4SPgIDrbWwqCSX9Ep3_eWh1-b0W3rgv5GGeWlJXx_J2/s1600-h/DSC00025.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425182082975465026" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 150px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipJp76oEgZ9kcHYztM2Vp4ZhQS3_p7W-l0MhN-So3R5NVlZ3JKmPTsdZQcwfEDE2QUL0QSPKBcjPxgVpAh0jrZtcu3ogE30wz-h4SPgIDrbWwqCSX9Ep3_eWh1-b0W3rgv5GGeWlJXx_J2/s200/DSC00025.JPG" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjLF5lkR4IIoEfQ4cO9UJDELMshyAosw_TVDMWQodDL3qeeTx5FjlQUlIuH0vFZnNMuWnLG_3y0sh4ysNC_dFY3bWwtwmYpI4jbXAUPiEPWRu1cUEbL9qp9tWDnQfGGBE1tJvwEmwOMEBu/s1600-h/DSC00024.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5425181524174518322" style="WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 150px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgjLF5lkR4IIoEfQ4cO9UJDELMshyAosw_TVDMWQodDL3qeeTx5FjlQUlIuH0vFZnNMuWnLG_3y0sh4ysNC_dFY3bWwtwmYpI4jbXAUPiEPWRu1cUEbL9qp9tWDnQfGGBE1tJvwEmwOMEBu/s200/DSC00024.JPG" border="0" /></a> </div><div></div><div align="justify"><br /></div><div align="justify"><div>A mañá amanceu cun ceo gris, temperaturas de baixo cero e o tempo seco. Polas chimeneas das casas saía un fumo negro ou branco, producto da queima da leña nas cociñas e caldeiras ou da combustión do gasoil. É o modo de combatilo frío que actualmente temos nos nosos fogares. Moi pronto, polo que din os entendidos na materia, estes materias serán sustituidos por outro tipo de enerxía; a enerxía xeotérmica ( basease no aproveitamento da calor interior da terra). Seguramente sobre moitas desas cociñas de ferro as nosas mulleres, as nosas nais e algún que outro dos nosos homes estarían a preparar un bo cocido para dar conta del na hora do xantar.<br /><br />Parecía un domingo calquera na parroquia. As campás da igrexa chamaban os veciños para iniciar a ceremonia dos domingos. Algún que outro coche circulaba polas estradas. Algúns veciños (cecais menos dos que moitos de nos desexáramos) atopábanse tomando un café para quentalo corpo, ou un vermut, ou unha copiña de augardente…cadaquén quenta o corpo como lle peta, na cafetería da Cultural ( o de cantina xa se lle queda pequeno) ou no Cocho do Rio (o contrario do que nalgún “sitio” teño escoitado, son dos que penso que cantos mais negocios haxa na parroquia mellor que mellor).<br /><br />Ben, tal e como vos dicía parecía un domingo normal pero acontecería algo que o ía convertir en especial.<br /><br />Mentras daba conta dun deses cocidos que antes vos contaba vía, tralos cristais húmidos da nosa cociña, como escomenzaba a nevar. Un acontecemento pouco habitual na nosa parroquia. Creo que iso, que sexa pouco habitual, fixo que interrumpíramos o noso xantar para sair o balcón e poder apreciar dende mais cerca o capricho da natureza. Tampouco foi moito o que alí afora estivemos….¡¡¡ facía un frío de moito carallo¡¡¡¡.<br /><br />As folerpas non caían con moita intensidade, mais ben parecía que non querían molestar e cáseque pasar desapercibidas, e non chegaron callar. Supoño que non faría o frío suficiente para que isto ocurrira, pero estaba seguro de que o punto mais alto da nosa parroquia seguro que presentaba unha estampa digna de ser visitada.<br /><br />¡¡ Non se me ocurriu a min so ¡¡. Tanto no camiño de subida como no de baixada cruceime con mais dun veciño que tivera a mesma idea. </div><div></div><br /><div>Mirar imaxes tan habituais para nos como as da capela de San Cibrán ou a do seu penedo cubertos cun manto branco facía daquel momento algo especial.<br /><br />Para aqueles que non tivestes a oportunidade de subir ó monte, aquí vos deixo unhas fotos para que disfrutedes dunha imaxe pouco habitual dun dos sinais de identidade de Guláns; San Cibrán. </div><br /><div>E xa se sabe, segundo dí o refrán “Año de nieves, año de bienes” , ¡¡¡está ben claro que escomenzamos o ano con bo pe.¡¡¡<br /><br />Esta tamen é a miña maneira de desexarvos a tódolos gulanseses (e os que non sodes de Guláns,que me consta que algún hai) que este ano que acabamos de estrear se densenvolva como todos vos queredes e que as vosas ilusións se vexan cumpridas.<br /><br />¡¡¡Saude e sorte para todos vos. ¡¡¡<br /></div><div><br /></div><div>Garganta profunda</div></div>garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-43883564502235003022009-09-21T13:14:00.006+02:002009-09-21T21:07:54.463+02:00UNHA TARDE NA CULTURAL.<strong>Unha grande ILUSIÓN para unha, mais grande, SATISFACCIÓN.</strong><br /><br />Cando dende o escenario, convertido puntualmente nun comedor ( xa que o espacio de sala de butacas non era suficiente para albergar a todolos asistentes), Ana Prego reclamou a súa presencia, para adicar unhas palabras o numeroso “auditorio”, aquel home sentiu que a emoción embargaballe a sua cabeza. Con andar cansino pero firme dirixiuse, sorteando ós numeros comensales que lle ían felicitando o seu paso, o pé da maestra de ceremonias. A súa cara transmitía ledicia, ilusión, satisfacción. O tempo que facía o seu improvisado “paseillo” ata o estrado, o público adicáballe un caluroso e agarimoso aprauso. Dunha maneira mecánica, e cecais sin saber nin por qué si nin por qué non, ou cecais si, él tamén apraudía. Cunha envexable axilidade, para unha persona da sua idade, subiu, pouco a pouco, os tres peldaños que o separaban do estrado. Recibido cun xesto de cariño e repeto por Ana púxose diante do micrófono………. Todolos alí presentes estabamos expectantes de que era o que ia dicir o señor Candido, Candido Porto, Candido de Paulina. …….Non foi quen de dicir nada. Apenas murmurou algo. Cecais a falla de costume, a idade, ou, sobor de todo, a emoción que sintía non lle permitiron falar. Pero a pesar de caseque non articular palabra si que dixo,….e dixo muito. Coa sua expresión estaba a dicir que estaba ledo (feliz), que se sentía ben, que se sentía inmensamente ledo (feliz) por ver o que él nunca se poidera imaxinar….¡¡ UN SOÑO FEITO REALIDADE ¡¡.<br /><br />Cando aquel home superado pola emoción se dirixía o seu asento, ou como el dicía a veira da súa muller, todolos alí presentes asentíamos como dando o visto bo ó guiño preparado polos padronos da Fundación Guláns. Era, dende o meu punto de vista, un “remate de festa” moi acertado. Cecais non me equivoque en nada cando penso que a mais dun naquel momento, o igual que a Candido, os sentimentos lle estaba a facer pasar unha mala pasada, ou cando menos a tragar saliva con certa dificultade e remexer o cu no seu asiento coma buscando acougo…..coido que naquel momento había moitos “Candidos” na sala. Naquela sala había moita ilusión e moita satisfacción.<br /><br />Si entendemo-la palabra ilusión como un sinónimo de tenacidade, de meta, de fe, de esperanza, de ánimo,…, podemos decir, entón, que a ilusión debe de ser compañeira de viaxe inseparable do home o longo de toda a sua vida. A ilusión é indespensable para poder vivir. Non se pode entender a vida dunha persona sin ilusión. Todos temos que ter ilusións para poder loitar e ter forza para superar os atrancos que nos imos atopar no noso camiño. Ilusión por vivir. Ilusión por ver crecer e mellorar os teus. Ilusión por conquerir os obxetivos marcados. Ilusión por superar os retos…..<br /><br />E despois de cunha ilusión se faga realidade, ¿ que debemos sentir ?........,mui fácil, despois da ilusión debemos sentir satisfacción, pracer, agrado, gozo, …., ledicia polo conquerido, por conquerir ver feita realidade as nosas ilusións.<br /><br />Penso, sen medo a equivocarme, que ilusión (xunto con todolos seus sinónimos) debeu ser o que sintiu fai, mais ou menos, vinte anos atrás un grupo de personas que foron os promotores da Casa Cultural e , dende logo, satisfacción (xunto con todolos seus sinónimos) debe de ser, e ademais é de xustiza que asi sexa, o que sinte ese grupo de personas ( mais os que a eles se uniron ) tal día coma o deste domingo pasado.<br /><br />Tal e como xa se dixo nunha anterior entrada deste blog, tal é como se dixo este domingo no “parlamento” feito por Ana Prego , tal e como o sentiu Candido, e tal coma o sentiron os moitos “Candidos” que había na sala….. ¡¡¡¡ UN SOÑO FEITO REALIDADE ¡¡¡.<br /><br />A falla de porlle a bandeira a obra temos que dicir que, noraboa a todo ese grupo de personas ( os que se “miran” e os que non se lles “mira” tanto) por conquerir facer realidade a súa ilusión. Ogallá que sintades moita satisfacción polo traballo ben realizado.<br /><br />Noraboa, tamén, por saber transmitir esa ilusión a todo un pobo. Por saber facer ver a necesidade dunha obra como a que se está a punto de rematar. Todolos asistentes a comida aportaron o seu granillo de arena facendo unha aportación económica coma axuda para a construcción da casa ( cadaquen dentro das súas posiblidades ). Tódolos asistentes participaron desa ilusión e deben de participar, tamén, desa satisfacción.<br /><br />Os veciños de Guláns estamos de noraboa.garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-88124935046025675902009-09-13T02:09:00.007+02:002009-09-13T15:18:24.574+02:00UN DIA TRISTE NA NOSA PARROQUIA<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFdLbIQasaASbpI7Q4YzioQjReXPEMSqM2li6Q759_6b75tuO0DQQIfnox1O5_smYmEBw7HJtogAeT2cDpNkrQO8UYcTEF1SYnSi6YqfJ1VqmJnGttCTQ4ivTfm2V77z__iRwfJvotRdif/s1600-h/rosa.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5380741090005777186" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 108px; CURSOR: hand; HEIGHT: 141px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFdLbIQasaASbpI7Q4YzioQjReXPEMSqM2li6Q759_6b75tuO0DQQIfnox1O5_smYmEBw7HJtogAeT2cDpNkrQO8UYcTEF1SYnSi6YqfJ1VqmJnGttCTQ4ivTfm2V77z__iRwfJvotRdif/s320/rosa.jpg" border="0" /></a><br /><div><br /><div>Este blog naceu, tal e como se dí na sua primeira entrada ou “post”, para falar das “cousas” que acontecen en Guláns. Das “cousas” boas e malas, das “cousas” agradables e desagradables, das “cousas” que producen ledicia ou tristura…. É por iso, como creador deste blog, que me vexo na obriga moral de facer unha entrada sobre un dos acontementos mais doloros ocurridos nos últimos tempos no noso pobo.<br /><br />Hoxe é un dos días mais tristes na vida de Guláns.<br /><br />Penso, sin medo a equivocarme, que o que eiqui vou dicir é o pensamento de calquera un dos veciños da nosa parroquia e, ben de seguro, calqueira un deles podería dicilo e expresarse mellor.<br /><br />A morte é unha lei natural, é unha condición inherente o home, é o destino final do ser humano e ,en teoría, temolo asumido. Pero cando a esperanza de vida no noso pais é, a día de hoxe, de 81 anos podemos dicir, polo tanto, que a morte dun rapaz de 29 anos e un dos feitos mais antinatural ( a parte de doloroso ) que se pode producir. Iso fai que, ante un acontecemento de tal calibre, os nosos sentimentos de dor, pena e pesar afloren con moita facilidade.<br /><br />Nunha sociedade no que o que prima son os cartos, nunha sociedade onde os valores están en decadencia, nunha sociedade extresada, nunha sociedade sin tempo para mirar o seu embigo (ombligo) e sin tempo para pensar cal é o sentido do noso paso por este mundo ou si o noso paso por este mundo sirve para mellorar a vida dos demais poder comprobar que inda hai feitos como o que vimos de vivir hoxe fai que un síntase orgulloso da sua condición de ser humano…<br /><br />Vimos de asistir dunha verdadeira manifestación de dor, respeto e cariño de toda unha parroquia cunha familia rota por unha das peores inxusticias desta vida. Ver como unha enfermidade, cruel e dolorosa, arrancalle do seu fogar a un dos seus seres queridos (un fillo, un neto, un irmán,…., un noivo). Un rapaz, un veciño, un amigo mui valiente e con moitas gañas de vivir.<br /><br />Espero e desexo que esta mostra de cariño axude a familia de Fernando a poder levar o seu penar da mellor maneira posible. Comprobar que contan co apoio de todolos seus veciños oxala lles sirva para poder ir sobrelevando a sua dor. Moito ánimo e forza ¡<br /><br /><br />D.E.P </div><div></div><div></div></div>garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-6190951047366624312009-08-09T18:08:00.008+02:002009-08-11T17:44:49.157+02:00O PENEDO DA SOBRA<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcC53tjiooM7oIOg_KkQpQzdjk4aJxDN1hcgFR55ZbqyIqGKzDTHAMN_BooID5B-HLn6vwgm60eZ8UHyqNNp4Mq4H6PL1WXosqqX31CYeLwATVjtiFqXqsrefgo1mu8SJPc1PJ1JRDF-AO/s1600-h/19685302.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 210px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368732656089601474" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcC53tjiooM7oIOg_KkQpQzdjk4aJxDN1hcgFR55ZbqyIqGKzDTHAMN_BooID5B-HLn6vwgm60eZ8UHyqNNp4Mq4H6PL1WXosqqX31CYeLwATVjtiFqXqsrefgo1mu8SJPc1PJ1JRDF-AO/s320/19685302.jpg" /></a><br /><div>Tódolos pobos teñen algún lugar que é venerado polos seus veciños, ben sexa por motivos relixiosos, festivos, ou por algunha singularidade que o faga destacable. O noso pobo tamén ten deses lugares; temos o monte San Cibrán, coa sua romería, temos o carballo da Barxa, temos a capela de Santa Baia,……….temos,…..temos o penedo da sobra……..ou non???<br /><br />Conta unha lenda, desas que enriquecen o folclore popular, que fai moitos anos un lóstrego, dunha forte tronada, fendeu un penedo no lugar coñecido como A Sobra. Co paso dos anos e exposto a inclemencias metereolóxicas o xigante penedo foi cedendo, partíndose en dous. A fenda, que no seu día apenas era unha sinxela cicatriz na pel do xigante, hoxe en día serviría para agachar nela unha morea de cousas.<br /><br />O lugar onde se atopa ese penedo é, para min, un deses sitios preferidos que ten un para ir distraela mente dos problemas diarios e deixar correla imaxinación. Serán casualidades pero cando estou a escribir estas letras atópome a veira deste xigante de pedra. Esta situado na marxe dereita da carretera que une os barrios do Casal co de Couso e que continua ata conectar coa N-120 no Confurco, xa cerca do concello veciño do Porriño. O lugar onde se asenta este penedo está uns 6 ou 7 metros por riba do nivel da carretera, nunha zona de forte pendente. Os seus pes, metros mais abaixo, ten os barrios do Pereiro. Esta carretera salva un importante desnivel entre os dous barrios ( uns 250 metros apoximadamente ), é como vos imaxinaredes ten zonas cun alto porcentaxe de pendente.<br /><br />Isto faime recordar que cando eu, mailos meus amigos, eramos mozos pensabamos que aquelas costas serían semellantes as que tiñan que salvar Perico Delgado ou Bahamontes nas suas loitas por conquerir a victoria nos cumios dos montes de Francia. Sentiabámonos auténticos Bahamontes, auténticos Pericos. Aquelas costas eran para nos o mesmo que para eses monstruos do ciclismos as costas do Alpe D´huez…..que lembranzas¡¡…. Tamén me ben a cabeza que mais dunha vez emulando os nosos ídolos do ciclismo, debido o atrevemento da xuventude e a perigosidade da carretera, apañamos uns bos sustos. Algún de nos estivo a punto de aterrizar no tellado dalgunha casa do Arrabal. Hoxe en día xa sería mais difícil que o que vos acabo de contar pudiera ocurrir, por un lado porque tanto eu, coma os mes amigos, xa non temos aniños para facer locuras ( e moito menos o atrevemento, valentía ou falta de cordura….que naqueles anos mozos si tiñamos) e sobor de todo porque a “alguen”, acertadamente, se lle ocurriu poñer unhas barreiras (“quitamedos”) protectoras nas zonas de mais perigo da carretera. Supoño que a mais dun automobilista lle pasaría o que a nos. Supoño que mais dun debeu apañar un bo susto e supoño que eses automovilistas agradeceran que se puxeran ditas barreiras.<br /><br />O penedo da Sobra está mui cerca do cumio desa carretera, a uns 2,5 km da igrexa de Guláns. O lugar onde se atopa é un autentico miradoiro do Val do Tea – Miño. Nun día despexado pódese mirar todo o val rodeado dos montes; os da Serra da Peneda, os do Paradanta ( San Nomedio, A Franqueira) ata as estribación da Serra do Suido. Dende alí pódese ver de que maneira afectou o avanzar da sociedade no noso entorno. A autovia A-52 (Autovía das Rias Baixas) que nos une coa meseta vertebra o val. O sur unha “mancha color terra” sinalanos onde se está a construir o que se coñece como “A PLISAN”…..cecais, moi pronto, dende o penedo poidamos ver o polígono Val do Tea. Outro espectáculo é subir o pe do penedo nunha desas mañans frías de inverno – primaveira e ver todo o val cuberto por unha densa neboa. Si deixamos voala imaxinación ( e non fai falla deixala voar moito) asemella coma si os nosos pes tivesemos o mar, un mar bravo e revolto………que maravilla, para min é unha auténtica postal e observala prodúceme na alma unha incrible relaxación e sensación de benestar.<br /><br />Eu non son xeólogo, nin inxeñeiro de minas,…, nin nada que me faga poder dicir con seguridade que a situación do penedo sexa un risco, pero o sentido común ( que din que é o mais común de todolos sentidos ) si que me permite dicir que observando o comportamento do penedo o longo dos anos, cada ano a fenda é mais importante, cando menos deberíase prantexar a idoniedade ou non de aseguralo ou derruilo para evitar calquera desgracia……<br /><br />Isto faime lembrar que, non hai moito tempo, o presidente da Diputación de Pontevedra comprometérase a acometelas obras necesarias para derrubar o penedo. Sen ánimo de molestar,….pregúntome….¿ que pasou con dita promesa?.....Señor Louzán creo que debe unha resposta os veciños de Guláns. É de lei dicir que o mesmo home, o mesmo Presidente da Diputación de Pontevedra, o mesmo señor Louzán que ata o de agora non deu sinais da súa promesa sobor do penedo tamén foi un dos maiores responsables de que a Casa Cultural de Guláns sexa a dia de hoxe unha auténtica realidade. Non nos podemos esquecer de que gracias as axudas que o señor Louzán fixo, a través da Diputación, puideronse seguir coas obras. É de lei dicilo………, ”O Cesar o que é do Cesar”.<br /><br />Coma a promesa do señor Louzán inda non se fixo realidade creo que non chego tarde a facela seguinte reflexión:<br /><br />Esta claro que algo hai que facer co Penedo, antes de que o faga a natureza e apareza calquer dia doutro lado da carretera ou, moito peor, enriba dun tellado……ben de seguro que as barreiras “quitamedo”, que con tanto tino se colocaron na carretera, non serian quen de paralo. Unha opción é a que prometeu o señor Louzán….arrualo, demolelo, desfacelo. Outra opción sería facer un estudio da viabilidade para aseguralo penedo e facer desa zona un verdadeiro miradoiro do noso val.<br /><br />O mellor isto que digo, a moitos, parécevos unha auténtica locura……pero como a min non me custa nada…….pois eu digo………..O PENEDO DA SOBRA, o igual que San Cibrán, o carballo da Barxa,…, SINAL DE IDENTIDADE DO NOSO POBO.</div>garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-38650604865666291052009-07-16T10:52:00.007+02:002010-01-22T16:07:54.898+01:00O BLOG DO MEU AMIGO, MEU REI, CARLOS SOUSA....."DENDE AREAS CARA A PONTE"<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZyI_Ufc849eLWNfDUMuZPMPfAMNK83a3nVsBPJIOyILpf-Rs4hMBCQjJVCNLV6hzOek1VvwsqpSOgqM65DN4B92dCQA4U6FQ1osc9oEMsI3hJA9809oAeTRBz85Ozyja3CRONsr8oeBzv/s1600-h/Dibujo3b.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368733490061391586" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 194px; CURSOR: hand; HEIGHT: 220px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZyI_Ufc849eLWNfDUMuZPMPfAMNK83a3nVsBPJIOyILpf-Rs4hMBCQjJVCNLV6hzOek1VvwsqpSOgqM65DN4B92dCQA4U6FQ1osc9oEMsI3hJA9809oAeTRBz85Ozyja3CRONsr8oeBzv/s320/Dibujo3b.jpg" border="0" /></a><br /><div>Dende hai xa moito tempo andábame as voltas pola miña cabeciña a idea de crear un blog para falar sobre as "cousas" de Guláns mailo seu entorno....dende hai xa moito tempo ¡¡¡¡. Pero había algo que facía que non me acabase de animar a crealo. Non sei, cecais que non tivese aceptación, que non tivese interés,...., ou cecais tamen fose que tivese a cabeza noutros lares....<br /><br />Un día navegando pola rede ( internet ) topei un blog que pareceume......permitánme vostedes a licencia....pareceume caralludo¡¡¡¡. Vendo con mais detalle dinme conta que o creador de tal blog era o meu amigo CARLOS SOUSA ( o que eu agarimosamente chamolle ....¡ meu rei ¡) . Fixera un blog para falar do equipo de fútbol sala de Areas . O tema foi derivando cara outros asuntos. A día de hoxe, o blog de Carlos, ten referencias etnográficas, culturais, festivas,....., da súa parroquia Areas.<br /><br />Aquel blog gustoume moito.......moito. Ese foi o empuxón que me faltaba para crear o meu. Dinme conta de que si Carlos disfrutaba facendo o que facía........por que non ia disfrutar eu escribindo do que me gusta....GULANS.<br /><br />Tamén animoume e gustoume moito o blog que Javi Domínguez ( o fillo de Montes ) creou para falar do torneo de fútbol sala de Guláns. Por certo Javi, vaia traballo e vaia exactitude e pulcritude,......NORABOA polo blog mais pola organización do torneo. Para que non pareza que sempre ( ollo¡¡¡ outros tempos chegaran ) estou dorando a píldora vouche facer unha pequena crítica. Non a tomes a mal. É unha crítica feita con cariño. Ademais ten a importancia que lle queiramos dar........pero nada mais¡¡¡. ....Canto me gustaría que ese blog estivera escrito en GALEGO. Mais que nada para que no 2055 ( leer a entrada que fixen no meu blog titulada <strong>"As cousas do señor Pedro.....Gulans 2055</strong> ) non só sexa o señor Pedro o que fale galego...De todalas maneiras nada mais que dicirche que..... <strong>"Javi chapeau" polo teu traballo.</strong><br /><strong></strong><br />O que ía, que dende aquí recomendovos que coñezades o blog de CARLOS SOUSA...... "DENDE AREAS CARA A PONTE".....paga a pena¡¡¡ É para ti, meu rei, darchelas gracias pola colaboración prestada.............e, pronto, tomaremos esa cervexa.<br /><br />Saudos</div>garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-7399340730551514922009-07-12T18:18:00.011+02:002009-08-11T18:08:56.885+02:00AS COUSAS DO SEÑOR PEDRO........GULÁNS 2055<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbTLvddlbNry9t48F_tp-2UxdAvjr_IhJJmx_XQZjp6Fjzj6sn_xoTvTBvMIyjhFQL84LkBZEh90C-lT_-g3Z22cvZ1cwI4jRt0p2wLJFPAvln5n0H76m5fP7CkwQmkz36lxRlEV1tzX56/s1600-h/abuelo.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 310px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368737027435762738" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbTLvddlbNry9t48F_tp-2UxdAvjr_IhJJmx_XQZjp6Fjzj6sn_xoTvTBvMIyjhFQL84LkBZEh90C-lT_-g3Z22cvZ1cwI4jRt0p2wLJFPAvln5n0H76m5fP7CkwQmkz36lxRlEV1tzX56/s320/abuelo.jpg" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6TnhPdNxomC4Mlmzh79ptgYTqMrB-2jzdQrYFB-eyYKmuWMhHcP-xN4AdLc-FZVugVF4CR9lcZUsJ40patf5iB3qxDrAAY0ir8S3zEk9kPdceQ49f4AbbQmJmnaaX8MSxVoGBYVd2Zmd_/s1600-h/abuelo-y-yo-5.jpg"></a><br /><br /><div>Eran as 3 da tarde do día 31 de Maio do 2055. O señor Pedro acaba de comer e estaba vendo a través dun “chip”, que se colocaca na ourella ( a modo de audífono, daqueles que se usaban no ano 2000 para mellorar a audición. Unha nova tecnoloxía que o señor Pedro no dominaba a perfección, igual que lle pasara o seu pai coa, xa obsoleta, internet) coma no telexornal da CNN daban a noticia de que a Unión Europea (formada por mais de 40 paises ) recoñecía a autonomia e independecia de Eskadi coma pais.<br /><br />Atrás quedaban moitos anos de negociacións políticas e manifestacións cidadans pedindo a autodeterminación e independencia dese pais. Eses cidadáns, que se viñan manifestando o longo dos últimos anos, asi como os políticos que dunha maneira democrática loitaban nos parlamentos pola independencia de Esukadi, foran os que lograran erradicar con anterioridade, ala polo ano 2030, a praga dos asesiños, a praga dunha banda organizada chamada ETA que dende o ano 1968 viñera esixindo, da maneira mais cruenta e sanguinaria, a autodeterminación e indepencia daquel pais.<br /><br />A España en donde, sendo neno, o señor Pedro vivirá non se parecía moito a España actual, mais ben, calquer parecido era pura casualidad. España era un estado federal.<br /><br />O señor Pedro falaba galego. Era un idioma que no pasado tivera moita mais presencia que no momento actual. Recordaba que cando él era cativo ( alá polo ano 1960) todolos seus viciños comunicábanse nese idioma. A día de hoxe o galego só se empregaba entre a xente maior e de maneira familiar. O idioma oficial era o castelán mailo esperanto ( un idioma que coñecían todolos pobos do mundo, e que era semellante o inglés). Todolos paises debían ter duas lenguas oficiais; unha propia ( no caso do Señor Pedro o castelán ) e outra universal (o esperanto).<br /><br />O modo de vida tamén cambiara totalmente. Prácticamente, a diferencia daqueles tempos, non se traballaban os terrenos. A agricultura e a ganadería, tal e como se entendia cando él era novo, desaparecera por completo. No seu lugar había “industrias” que eran as encargadas de fabricar os alimentos. Alimentos que, na maioría dos casos, estaban preparados para ser tomados e dixeridos sin prácticamente necesitar tempo para facelo.<br /><br />Nunha desas industrias traballaba o seu fillo Xoel ,nome en galego de orixe biblico, e que non era frecuente utilizar na actualidade. Xoel era enxeñeiro xenético na especialidade de industrias alimentarias. Vivía en parella cunha rapaza de cor (negro) de orixe africano, e tiñas tres fillos, dous homes e unha muller. Os seus nomes eran Philip, Stephen e Joana (igual que a súa nai era de cor). Esta última era a preferida do avó, o señor Pedro, e sempre que as actividades da nena llo permitían estaba a carón del. A ela encantaballe estar co avó, xa que lle contaba historias de cando él era novo. Cousas que lle parecían inverosímiles a fermosa rapaza. O que mais lle gustaba a Joana era que o seu avó Pedro lle contara historias de GULÁNS. Ela estaba convencida de que todo o que aquel vello home lle contaba eran historias inventadas, pero encantaballe oir con que pasión e amor, o seu avó, falaba daquela xente, daquela terra, unha terra que con case toda a seguridade non existira, polo menos da maneira da que o señor Pedro llo contaba, ou polo menos……. iso creia Joana¡¡.<br /><br />Ese domingo pola mañá, o señor Pedro acompañado da su neta Joana foran recoller o seu fillo Xoel o traballo. Traballaba no polígono Val do Tea que estaba preto da casa do seu pai. Dende alí había transporte público ata a casa do vello Pedro, que estaba nunha zona que eles chamaban “O Padrán”. O transporte público era moi usado xa que pouca xente tiña transporte privado debido os altos impostos que tiñan que pagar os seus propietarios. Ademais estábase empezar a utilizar un tipo de transporte novedoso, o “teletransporte”, tiña a ventaxe que en apenas tempo algún podíase ir dun sitio a outro. A desventaxa era que, coma todalas novas tecnoloxías, era moi cara. Así que polo de agora a familia do señor Pedro desprazábase por medio do transporte urbano.<br /><br />O domingo era un día de traballo normal. No tempo en que o señor Pedro era xoven os domingos adicábanse o descanso, a estar coa familia e a acudir a misa. Tanto familia coma relixión eran valores que a xente actual non tiña na sua lista. Non era o caso de Xoel e de mailos seus fillos. O señor Pedro sempre procurou inculcar eses valores no seu fillo. Tan ben o fixera que agora era Xoel quen procuraba que os seus fillos tiveran presentes eses valores. Ese era o motivo polo cal a Joana gustaballe estar co seu avó. Outras rapazas da sua idade apenas vían os seus avós que adoitaban estar nunha especie de xeriátricos e non solían recibir ningún tipo de visitas. O xeriátrico de Guláns estaba nun edificio, feito con moi bo gusto ( iso dicía él), lugar que o avó chamaba Visoureira. Dicía que naquel edificio, cando él era novo, reuníanse todolos viciños de Guláns para participar en actividades que ali se facían…..chamabanlle “A CULTURAL”.<br /><br />A empresa de Xoel estaba ubicada no centro de polígono, nun lugar que o señor Pedro coñecía coma “Curras” inda que realmente chamabase “Sector A, Calle II”. Dende alí collían o transporte público ( unha especie de tranvía eléctrico, que dicía o señor Pedro ) dirección “O Padrán”. O viaxe, que era corto, transcurría por medio de naves industriais ata que chegaba a unha zona que o señor Pedro chamaba “Porto”. Nesa zona estábanse escomenzando a facelos traballos de perforación para facer un tunel que comunicaría o polígono Val Do Tea co polígono da Granxa. Tal tunel íase construir por debaixo do monte, hoxe poblado de casas, coñecido (polo señor Pedro) como a lavandeira. Cando estaban pasando por esa zona dirección o Padrán, o señor Pedro contaballe a súa neta Joana que alí existiran unhas construccións onde él ía de pequeño. Chamabanlle muiños e o avó dicía que, utilizando a forza da auga, servían para moer os grans de millo e facer fariña. Dicía que alí xuntábanse os viciños as noites e cantaban e rían. …….A Joana púñaselle unha sorrisa de ourella a ourella pensando na capacidade que tiña o avó para inventar historias….¡¡¡¡¡moelo gran ¡¡¡¡…..¡¡¡vaia ocurrencias tiña o avó¡¡¡.<br /><br />O avó tamen lle gustaba contar que alí onde estaba a fábrica do seu fillo, cando él era mozo, había veigas que se cultivaban para o autoconsumo ou para quitar catro patacos ( tal e como él dicía ) vendendo os seus froitos na carreira de Ponteareas. Tamén falaba dunhas construcción feitas de madeira ou aceiro recubertas con plástico,……chamaballe “invernaderos”,…….. ¡¡¡¡ que cousas tiña o avó ¡¡¡¡.<br /><br />A casa do señor Pedro era distinta as demais. Matiña a feitura das casas de cando él era mozo. Non tiña nada que ver coas novas construccións que se facían neste momento, unha especie de chalets pareados, cadrados e brancos, que en lugar de tellados tiñan paneis solares.<br />No vestíbulo da sua casa, o señor Pedro, tiña unha fotografía da súa muller. A Joana gustaballe moito ver aquela fotografía. Nela viase a unha muller moi guapa e cunha ampla sorrisa, vistía unhas roupas que, evidentemente para Joana, pasaran de moda. Aquela muller, a avoa de Joana, a muller do Señor Pedro, chamárase Carmiña. Morrera xoven, dunha enfermidade moi grave naqueles tempos. Unha enfermidade que nos días de hoxe tería cura.<br /><br />Mentras o presentador do telexornal despidíase, dicindo a hora mailo día o que andabamos……….o señor Pedro desuse de conta que ese día era domingo 31 de Maio. Iso fíxolle recordar que cando él era mozo o derradeiro domingo do mes de maio celbrabase na sua aldea, Gulans, a romería de San Cibran.<br /><br />A sua neta, Joana, non pestanexaba cando o avó Pedro lle empezaba a contar que era o que se facía tal día como hoxe 50 anos atrás na romería de San Cibrán….. Subilo Santo polo camiño vello, almorzar con toda a familia no monte e bailar a muiñeira o son de gaita………….Joana, cun sorriso de ourella ourella, pensaba coma era posible que aquel home vello puidera ter tanta imaxinación<strong>…….¡¡¡¡¡Eran as cousas do avó¡¡¡¡……………¡¡¡¡¡ Que cousas tiña o avó Pedro ¡¡¡¡</strong></div></div>garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-47238007733905310982009-06-27T15:56:00.000+02:002009-06-27T16:55:02.013+02:00II PARTE........A NOITE MÁXICA DE GULÁNS.....UN SOÑO FEITO REALIDADE....Nota: O non domiñar a perfección as novas tecnoloxías. é o que ten, fai que a anterior entrada quedase incompreta. Non sei, pero os druidas de internet fixeron que non se vexa toda a entrada ( "artigo" ), ou cecais sexa a miña torpeza con este mundo, en fin tanto ten....<br /><br />Esta entrada será por tanto a segunda parte da anterior e nela tentarei rematar o que antes non fun capaz.<br /><br />Tal e como vos dicía a idea que xurdira fai vinta e pico anos, a ilusión, o esforzo, o tesón,...., a pacencia daquel grupo de personas facía que o que fora un soño se estivera facendo realidade.<br /><br />O mesmo tempo empezaba a darme conta do motivo daquela tristura que me viña acompañando sin motivo aparentemente xustificada... ¡¡¡ votaba en falta a algunhas personas daquel grupo promotor da idea¡¡¡......¡¡¡ alí faltaba xente ¡¡¡¡.<br /><br />Non é o momento de lembrar a cada unha desas personas tempo haberá para iso. Supoño que cada un deles podrá e saberá darse por aludidos. Simplemente quero agradecerlle que tivesen esa idea....e sobre todo que tiveran a tenacidade de non desistir no empeño. Co paso do tempo foron outros os que se subiron o carro e aportaron o seu traballo. A todos eles non teño mais que, de novo, darllelas gracias.<br /><br />Tampouco estaría demais que, agora que está a punto de rematarse a Casa Cultural, alguen se preocupase de que ninguen se esquecera de como foron estes vinta e pico anos, e lembrar como se conqueriu o que se conqueriu. Non estaría demaís que alguen lle contase a todos aqueles pequenos que oredor da fogueira brincaban como se conseguiu cunha aldea onde no se chega a 1000 veciños tivera tal infraestructura para o disfrute de todos. Espero que alguén recolla a miña proposta.........<br /><br />Para min a noite de San Xoan valeume para "descubrir" que un soño se estaba facendo realidade. Xa teño un motivo mais para que dicir que a noite de San Xoan é unha noite máxica. Serían os espiritos desa noite, sería o viño, sería..............non sei o que sería pero a min parecíame que todolos que alí estaban era porque un soño se facía realidade, e que dalgunha maneira se estaba recoñecendo o merito daquel grupo de personas.......ou polo menos iso é o que eu quero pensar que estaba acontecendo esa noite.<br /><br />Unha couso mais. Eu non formo parte dese grupo de personas de quen me veño referindo. Eu non participei en ningunha das directivas de Culturar, e tampouco na actual. Polo tanto eu non teño ningún interés en facer propaganda de nada. Eu tan só, o igual que caseque todolos veciños, fixen unha aportación económica para axudar na construcción da Casa. Eu, simplemente, son unha persona agradecida. Agradecida as personas que intentan que unha parroquia, coma Guláns, manteñase unida e ilusionada. Nada mais que por iso é polo que fago mención dese grupo de personas. GRACIAS<br /><br />A directiva actual ,e mais os Padronos da Fundación Guláns ( que son os reponsables da xestión da Casa ), tamén lle quero dicir algo. O mesmo que un pai lle dí o seu fillo cando este vaise a universidade para labrarse un futuro......"Aproveita o tempo porque muito sacrificio supón para min mais para a tua nai poder pagarche os estudos"....Isto mismo querolles dicir eu, e dalgunha maneira facelo extensivo a todolos viciños ( todos formamos parte e todos temos parte de responsablidade en que a Cultural funcione e sea viable ). Aproveitemos todo o que se fixo e fagamos que a Cultural poida ser autosuficiente e poidamos disfrutar dela. ¡¡¡ É todo un reto, pero os retos son os que fan mellores os homes ¡¡¡garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-53122220397391087812009-06-26T16:35:00.000+02:002009-06-26T18:14:24.658+02:00A NOITE MÁXICA DE SAN XOAN.........UN SOÑO FEITO REALIDADEO pasado día 23 acerqueime ata os terrenos da Cultural en Guláns. Estiven vendo os partidos, correspondentes a esa xornada, do I Campionato de fútbol sala que organiza a Asociación Artística Cultural de Guláns, por certo, cun gran nivel na calidade dos equipos. Dende había días víñase anunciando que nesa noite daríase conta dunha gran sardiñada, regada polos millores viños, e a queima da gran ( e grande de verdade ) fogueira para escorrentar os malos espiritos. Celebrabase, en Guláns, a noite máxica de San Xoan. A temperatura era moi agradablel, inda que non sobraba unha chaquetiña polas costas, polo que me decidín quedar e mirar como se desenrolaba a troula........ben que fixen ¡¡¡, no só mirei como se desenrrolaba a troula senon que participei nela ¡¡¡¡.<br /><br /><br /><br />Non sei si era casualidade ou non pero creo que os tres factores que citei mais arriba ( futbol sala, noite de San Xoan e temperatura agradable ) fixeron que alí houbese moita xente, polo menos moita mais xente da que eu contaba....era un día de semá e a maior dos que alí estabamos deberíamosnos de erguer cedo.<br /><br /><br /><br />Mentres observaba a xente e participaba da festa viume a cabeza unha pregunta ......<strong>¿¿¿¿ cecais influise algún outro fáctor, a parte dos tres xa mencionados, para que alí houbera "tanta" xente ???..., </strong>por moitas voltas que eu lle daba non topaba resposta ¡¡¡, pero algo me dicía que nin o fútbol sala, nin as sardiñas, nin a temperatura eran o motivo pricnicpal de que alí houbese tanta xente.<br /><br /><br /><br />A noite ia pasando paseniñamente, dunha maneira moi agradable, .... a charanga "SDK" ( ¡¡¡ ay Miriño, estás feito un rapaz ¡¡¡¡) amenizaba a festa, ....José ( "O Ferreiro") mailos seus compinches,coa sua arte, asaban sardiñas.... a xente ría, ...., prendíanlle lume a fogueira,... as chamas collían vida e estirábanse con toda a sua forza coma si quixesen tocalo ceo, ou coma si se quixesen liberar daquilo que as mantiña presas............A medida que todo iso acontecía, eu ia encotrando unha resposta a miña pregunta, ou cando menos iso a min me parecía....<br /><br /><br /><br />Dise que o consumo excesivo de alcohol fai perdelos reflexos........non sei eu¡¡¡. O caso é que canto mais viño bebía mais claro o tiña. Tampouco vos vaiades creer que bebín un cabazo.....non, non, tan so foron dous ou tres vasiños, pero estou convencido de que aqueles vasos espertaron a miña cabeza.<br /><br /><br /><br />Tamén, espero, saberedes perdoarme si a conclusión a que cheguei ( agora vos conto ) é equivocada ou non estades dacordo con ela. Puido tamen ocurrir que eses vasiños dos que vos falaba a parte de espertame a cabeza fixeran que cofundira a realidade con ilusións ou desexos .........eu, polo de agora, prefiro pensar que non son ilusión e que a miña conclusión no é equivocada.<br /><br /><br /><br />Ben, pois tal e como vos dicía, pouco a pouco funme percatando do motivo principal que facía que alí houbese tanta xente. Era algo tan sencillo coma que todos nos, os que alí estabamos e seguramente outros que non puideron ou quixeron estar, derámonos conta de que os soños hai veces que se fan realidade. Diante nosa tiñamos unha superficie de mais de 3 Ha de terreno para disfrute de todolos viciños e visitantes. Diante nosa tiñamos unhas pistas polideportivas donde, os nenos e os que non somos tan nenos, practicar un poquiño de deporte. Diante nosa tiñamos,.....¡¡¡ MANDA CARALLO¡¡¡¡¡,....diante nosa tiñamos a tan soñada CASA CULTURAL......O que facía que aquela noite (ou iso quero creer eu) alí houbese tanta xente non era nin o fútbol sala, nin as sardiñas,...nin a temperatura..... o que facía que aquela noite houbera tanta xente era ....<strong> ¡¡¡¡ que un soño estábase facendo realidade ¡¡¡¡</strong><br /><br /><br /><br />De repente a medida que pensaba en ese soño que se ia facendo realidade funme pondo triste, melancólico,...., non sei, tiña unha sensación rara no corpo. Era unha sensación que non debería ter cabida naquel momento de ledicia, naquel momento de "percatarme" de que un soño se estaba facendo realidade......¡¡ Que contradicción ¡¡....Nese momento de felicidade, eu, sintiame triste, sintiame angustiado, sintiame ...........non sei, sintíame raro ¡¡¡¡.<br /><br /><br /><br />....de repente, a miña cabeza lembrouse que hai vinta e pico anos atras un grupo de homes de Guláns tiveran unha ilusión. Un grupo de homes de Guláns déranse conta ( seguramente moita xente dábase conta....pero nadie, mais que aquel grupo fixo nada por facer realidad aquela ilusión ) de que sería bo para todolos viciños de Guláns ter un sitio onde se reunir, onde celebrar festas, eventos deportivos e culturales, ....,Meu Deus ¡¡¡, un soño feito realidade...garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6857490143534581104.post-28011378664834898572009-06-18T16:53:00.001+02:002009-08-11T18:04:40.037+02:00Benvido o mundo<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihk4NIFQtyPJt_M0h9GRCh8hf86FXOH3bTr-iT1IymkWP2cKD8RCshgnd3obqTV58aOQBQdPxWiFM1VJ4VPqmHSupF1-kF2himqkbPDtfZWMnV4d0XAfkPqCbG0gMpT55SxmdmBBrebepl/s1600-h/reciennacido.jpg"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 318px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5368737793125838178" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihk4NIFQtyPJt_M0h9GRCh8hf86FXOH3bTr-iT1IymkWP2cKD8RCshgnd3obqTV58aOQBQdPxWiFM1VJ4VPqmHSupF1-kF2himqkbPDtfZWMnV4d0XAfkPqCbG0gMpT55SxmdmBBrebepl/s320/reciennacido.jpg" /></a><br /><div>Hoxe 18 de xuño do 2009, un día de restos de primaveira, cunha calor insoportable, a hora da sesta, despois da sobremesa, nacín eu.<br /><br />Non sei ben canto tempo de vida me quedará. Non sei cal será o meu obxetivo na vida, nin sei si despois de sabelo cumplireino. O que si sei é que hoxe nacín eu.<br /><br />Por medio deste post quérome presentar ante todos vos. ¡ Trátademe con cariño ¡....Inda que non teño, tal como vos dicía mais arriba, claro o meu obxetivo nesta vida, o que si vos podo dicir é QUE SON DE GULÁNS, CRIAREIME EN GULÁNS E VIVIREI EN GULÁNS....E, BEN DE SEGURO, MORREREI EN GULÁNS. Non sei si iso é bo ou malo, ou cecais ningunha das duas cousas, pero eu síntome orgulloso de ser de GULANS.<br /><br />Terra según me din, lembrar que acabo de nacer, de ilustres e prestixiosos músicos, terra de afamados pementos, terra de xente traballadora, terra, tal e como di a canción, do meu pai.<br /><br />Convidovos a todos a que participedes na miña vida. A que, conmigo, vaides relatando o que vos interesa do noso pobo, do noso concello,...., a fagades deste blogg un sitio onde poder coñecer as nosas opinións. ............<br /><br />En fin, que xa cheguei, xa estou eiqui........ata cando vos queirades....¡¡¡¡ LONGA VIDA A ESTE BLOGG¡¡¡¡</div>garganta profundahttp://www.blogger.com/profile/13731992630316719750noreply@blogger.com3