UNHA TARDE NA CULTURAL.

Unha grande ILUSIÓN para unha, mais grande, SATISFACCIÓN.

Cando dende o escenario, convertido puntualmente nun comedor ( xa que o espacio de sala de butacas non era suficiente para albergar a todolos asistentes), Ana Prego reclamou a súa presencia, para adicar unhas palabras o numeroso “auditorio”, aquel home sentiu que a emoción embargaballe a sua cabeza. Con andar cansino pero firme dirixiuse, sorteando ós numeros comensales que lle ían felicitando o seu paso, o pé da maestra de ceremonias. A súa cara transmitía ledicia, ilusión, satisfacción. O tempo que facía o seu improvisado “paseillo” ata o estrado, o público adicáballe un caluroso e agarimoso aprauso. Dunha maneira mecánica, e cecais sin saber nin por qué si nin por qué non, ou cecais si, él tamén apraudía. Cunha envexable axilidade, para unha persona da sua idade, subiu, pouco a pouco, os tres peldaños que o separaban do estrado. Recibido cun xesto de cariño e repeto por Ana púxose diante do micrófono………. Todolos alí presentes estabamos expectantes de que era o que ia dicir o señor Candido, Candido Porto, Candido de Paulina. …….Non foi quen de dicir nada. Apenas murmurou algo. Cecais a falla de costume, a idade, ou, sobor de todo, a emoción que sintía non lle permitiron falar. Pero a pesar de caseque non articular palabra si que dixo,….e dixo muito. Coa sua expresión estaba a dicir que estaba ledo (feliz), que se sentía ben, que se sentía inmensamente ledo (feliz) por ver o que él nunca se poidera imaxinar….¡¡ UN SOÑO FEITO REALIDADE ¡¡.

Cando aquel home superado pola emoción se dirixía o seu asento, ou como el dicía a veira da súa muller, todolos alí presentes asentíamos como dando o visto bo ó guiño preparado polos padronos da Fundación Guláns. Era, dende o meu punto de vista, un “remate de festa” moi acertado. Cecais non me equivoque en nada cando penso que a mais dun naquel momento, o igual que a Candido, os sentimentos lle estaba a facer pasar unha mala pasada, ou cando menos a tragar saliva con certa dificultade e remexer o cu no seu asiento coma buscando acougo…..coido que naquel momento había moitos “Candidos” na sala. Naquela sala había moita ilusión e moita satisfacción.

Si entendemo-la palabra ilusión como un sinónimo de tenacidade, de meta, de fe, de esperanza, de ánimo,…, podemos decir, entón, que a ilusión debe de ser compañeira de viaxe inseparable do home o longo de toda a sua vida. A ilusión é indespensable para poder vivir. Non se pode entender a vida dunha persona sin ilusión. Todos temos que ter ilusións para poder loitar e ter forza para superar os atrancos que nos imos atopar no noso camiño. Ilusión por vivir. Ilusión por ver crecer e mellorar os teus. Ilusión por conquerir os obxetivos marcados. Ilusión por superar os retos…..

E despois de cunha ilusión se faga realidade, ¿ que debemos sentir ?........,mui fácil, despois da ilusión debemos sentir satisfacción, pracer, agrado, gozo, …., ledicia polo conquerido, por conquerir ver feita realidade as nosas ilusións.

Penso, sen medo a equivocarme, que ilusión (xunto con todolos seus sinónimos) debeu ser o que sintiu fai, mais ou menos, vinte anos atrás un grupo de personas que foron os promotores da Casa Cultural e , dende logo, satisfacción (xunto con todolos seus sinónimos) debe de ser, e ademais é de xustiza que asi sexa, o que sinte ese grupo de personas ( mais os que a eles se uniron ) tal día coma o deste domingo pasado.

Tal e como xa se dixo nunha anterior entrada deste blog, tal é como se dixo este domingo no “parlamento” feito por Ana Prego , tal e como o sentiu Candido, e tal coma o sentiron os moitos “Candidos” que había na sala….. ¡¡¡¡ UN SOÑO FEITO REALIDADE ¡¡¡.

A falla de porlle a bandeira a obra temos que dicir que, noraboa a todo ese grupo de personas ( os que se “miran” e os que non se lles “mira” tanto) por conquerir facer realidade a súa ilusión. Ogallá que sintades moita satisfacción polo traballo ben realizado.

Noraboa, tamén, por saber transmitir esa ilusión a todo un pobo. Por saber facer ver a necesidade dunha obra como a que se está a punto de rematar. Todolos asistentes a comida aportaron o seu granillo de arena facendo unha aportación económica coma axuda para a construcción da casa ( cadaquen dentro das súas posiblidades ). Tódolos asistentes participaron desa ilusión e deben de participar, tamén, desa satisfacción.

Os veciños de Guláns estamos de noraboa.

UN DIA TRISTE NA NOSA PARROQUIA

Este blog naceu, tal e como se dí na sua primeira entrada ou “post”, para falar das “cousas” que acontecen en Guláns. Das “cousas” boas e malas, das “cousas” agradables e desagradables, das “cousas” que producen ledicia ou tristura…. É por iso, como creador deste blog, que me vexo na obriga moral de facer unha entrada sobre un dos acontementos mais doloros ocurridos nos últimos tempos no noso pobo.

Hoxe é un dos días mais tristes na vida de Guláns.

Penso, sin medo a equivocarme, que o que eiqui vou dicir é o pensamento de calquera un dos veciños da nosa parroquia e, ben de seguro, calqueira un deles podería dicilo e expresarse mellor.

A morte é unha lei natural, é unha condición inherente o home, é o destino final do ser humano e ,en teoría, temolo asumido. Pero cando a esperanza de vida no noso pais é, a día de hoxe, de 81 anos podemos dicir, polo tanto, que a morte dun rapaz de 29 anos e un dos feitos mais antinatural ( a parte de doloroso ) que se pode producir. Iso fai que, ante un acontecemento de tal calibre, os nosos sentimentos de dor, pena e pesar afloren con moita facilidade.

Nunha sociedade no que o que prima son os cartos, nunha sociedade onde os valores están en decadencia, nunha sociedade extresada, nunha sociedade sin tempo para mirar o seu embigo (ombligo) e sin tempo para pensar cal é o sentido do noso paso por este mundo ou si o noso paso por este mundo sirve para mellorar a vida dos demais poder comprobar que inda hai feitos como o que vimos de vivir hoxe fai que un síntase orgulloso da sua condición de ser humano…

Vimos de asistir dunha verdadeira manifestación de dor, respeto e cariño de toda unha parroquia cunha familia rota por unha das peores inxusticias desta vida. Ver como unha enfermidade, cruel e dolorosa, arrancalle do seu fogar a un dos seus seres queridos (un fillo, un neto, un irmán,…., un noivo). Un rapaz, un veciño, un amigo mui valiente e con moitas gañas de vivir.

Espero e desexo que esta mostra de cariño axude a familia de Fernando a poder levar o seu penar da mellor maneira posible. Comprobar que contan co apoio de todolos seus veciños oxala lles sirva para poder ir sobrelevando a sua dor. Moito ánimo e forza ¡


D.E.P