Xa dende pequeno gustáronme os sitios altos, os sitios elevados. Sempre me pareceu que dende a altitude podíanse mirar as “cousas da vida”, con mais perspectiva, ou cando menos cunha perspectiva distinta a que se logra ter cando “o bosque non deixa miralas árbores”. Os sitios altos sempre foron, para min, lugares onde me gustaba ir reflexionar sobre os meus asuntos ou, simplemente coma di un dos nosos veciños,….. “¡¡ a ver voalo tempo, tal e como facía o neno pequeno da aldea¡¡” (“Faro (Pepe) dixit”).
Son lugares sufridos, xa que están expostos os avatares da metereoloxía. Os montes de Guláns, Picoña, Cans,…, son o segundo obstáculo que teñen que superar as borrascas, que dende o mar entran na península, para chegar a nosa parroquia, xa suavizadas pola primeira barreira, os montes da serra do Galiñeiro.
Nos cumios dos montes é onde a chuvia arremete con mais forza. Deixando a súa pegada, nos seus camiños e ladeiras, a modo de regos, que asemellan as enrrugas que deixa o paso da vida na cara dun ancián. Gústame moito, en días de temporal, subir o monte e mirar coma os eucaliptos retórcense sobre o seu eixo combatindo e facendo frente o forte vento. A elasticidade que lle confire a súa madeira, mais a resistencia que poñen as súas raices a ser arrancadas do lugar onde se criaron ( a semellanza de cómo facían as nosas nais cando dos seus brazos lles arrebataban os seús fillos para ir a guerra) fan que moitos deles saian victorios das cruentas batallas que a natureza, nos duros invernos, lles presenta. Sempre, e como en todalas batallas, hai algunha baixa. Estas “baixas” (as árbores caidas) eran aproveitadas polos veciños coma madeira para as súas cociñas…..ata de “mortos” cumprían a súa función…………..hoxe, seica, xa non cumpren tal función.
O barrio mais alto da parroquia de Guláns é Couso. Está situado a uns, aproximadamente, 300 metros de altitude. A pesar diso situase nun val, xa que está rodeado de cumios polos seus catro ventos. É o que mais distanciado físicamente se encontra de calquera outro barrio da parroquia ( o que mais preto está, por estrada, é o barrio do Outeiro de Foxo). Quero pensar que o único distanciamento que hai, entre este e os outros barrios de Guláns, é solo o físico ( kilómetros )..…… de haber outro tipo de distanciamento sería algo que nunca entendería.
Son lugares sufridos, xa que están expostos os avatares da metereoloxía. Os montes de Guláns, Picoña, Cans,…, son o segundo obstáculo que teñen que superar as borrascas, que dende o mar entran na península, para chegar a nosa parroquia, xa suavizadas pola primeira barreira, os montes da serra do Galiñeiro.
Nos cumios dos montes é onde a chuvia arremete con mais forza. Deixando a súa pegada, nos seus camiños e ladeiras, a modo de regos, que asemellan as enrrugas que deixa o paso da vida na cara dun ancián. Gústame moito, en días de temporal, subir o monte e mirar coma os eucaliptos retórcense sobre o seu eixo combatindo e facendo frente o forte vento. A elasticidade que lle confire a súa madeira, mais a resistencia que poñen as súas raices a ser arrancadas do lugar onde se criaron ( a semellanza de cómo facían as nosas nais cando dos seus brazos lles arrebataban os seús fillos para ir a guerra) fan que moitos deles saian victorios das cruentas batallas que a natureza, nos duros invernos, lles presenta. Sempre, e como en todalas batallas, hai algunha baixa. Estas “baixas” (as árbores caidas) eran aproveitadas polos veciños coma madeira para as súas cociñas…..ata de “mortos” cumprían a súa función…………..hoxe, seica, xa non cumpren tal función.
O barrio mais alto da parroquia de Guláns é Couso. Está situado a uns, aproximadamente, 300 metros de altitude. A pesar diso situase nun val, xa que está rodeado de cumios polos seus catro ventos. É o que mais distanciado físicamente se encontra de calquera outro barrio da parroquia ( o que mais preto está, por estrada, é o barrio do Outeiro de Foxo). Quero pensar que o único distanciamento que hai, entre este e os outros barrios de Guláns, é solo o físico ( kilómetros )..…… de haber outro tipo de distanciamento sería algo que nunca entendería.
Ese distanciamento (físico) cos outros barrios da parroquia e coas parroquias doutros concellos (Cans, Picoña, Xinzo….,) podería facernos supor que é un lugar aillado……….., para min, nada mais lonxe da realidade.
Sin ter ningún rigor científico no que vos vou dicir, creo que estas características que antes mencionaba (a altitude, o distanciamento físico mais esa posible sensación de aillamento ) puideron e poden inflluir na formación dese carácter especial, que creo, ten a xente de Couso.
Couso non é un barrio calquera ( miña intención no é menospreciar a ningún dos outros barrios da parroquia….¡¡¡¡eu non son de Couso¡¡¡ ). Os seus veciños preocupáronse de ter iniciativas que evitaran ese posible aillamento para convertilo nun barrio mui dinámico e con moitas actividades. Crearon asociacións para obter unha mellor calidade de vida (tanto cultural, social, de servicios,…,). Teñen a Asociación de veciños “A Malladoura” (creada recientemente; ningún outro barrio de Guláns a ten), teñen Comunidade de Monte propia e dende xa hai uns anos teñen a “Asociación Cultural San Martiño de Couso”.
Sin ter ningún rigor científico no que vos vou dicir, creo que estas características que antes mencionaba (a altitude, o distanciamento físico mais esa posible sensación de aillamento ) puideron e poden inflluir na formación dese carácter especial, que creo, ten a xente de Couso.
Couso non é un barrio calquera ( miña intención no é menospreciar a ningún dos outros barrios da parroquia….¡¡¡¡eu non son de Couso¡¡¡ ). Os seus veciños preocupáronse de ter iniciativas que evitaran ese posible aillamento para convertilo nun barrio mui dinámico e con moitas actividades. Crearon asociacións para obter unha mellor calidade de vida (tanto cultural, social, de servicios,…,). Teñen a Asociación de veciños “A Malladoura” (creada recientemente; ningún outro barrio de Guláns a ten), teñen Comunidade de Monte propia e dende xa hai uns anos teñen a “Asociación Cultural San Martiño de Couso”.
Isto, sin deixar de ser nin bo nin malo, é un síntoma evidente de que nese barrio hai xente con iniciativa e que se sente identificada co seu lugar de nacemento ou có sitio que os acolleu para vivir.
Das moitas iniciativas que os directivos da Asociación Cultural San Martiño tiveron nestes últimos anos poderíase falar moito. Hoxe, e dunha maneira sinxela, vou facer referencia a unha delas, tempo haberá de falar doutras moitas.
Segundo me contan (http://www.cousodegulans.es/ ) “o Casino” é un lugar de Couso onde os homes e mulleres deste barrio da parroquia de Guláns pasaban as súas tardes de domingos e os seus momentos libres para “entablar amistade”,…para enredar,…para facelas veiras,….mais para “mirar” voalo tempo. Tódolos barrios e parroquias tiñan o seu lugar de xuntanza. O Casino era o punto de reunión dos veciños de Couso de hai uns anos atrás.
Pois tal e como vos dicía, a iniciativa desta xente creouse, dende xa hai uns anos, a revista “O Casino”. Como todos vos suporedes, o seu nome fai referencia aquel lugar de reunión. Unha pequena homenaxe a outros tempos pasados. Esta revista publícase trimestralmente e de forma periódica. Nela dunha maneira sinxela pero con moita pulcritude e exactitude fanse referencia as actividades que se van realizar no Centro. Outras seccións desta revista adícanse a publicar contos, referencias etnográfícas, receitas de cociña,…., escritos feitos por algún dos veciños do barrio.
Dende logo, e recomendollo a todo aquel que non ó fixera que o faga, paga a pena pararse a mirar esta “revista”.
Por último dicir, segundo me contan as miñas fontes, que este ano cúmprense o cincuenta aniversario da chegada da electricidade a Couso….. neste último número que acaban de publicar faise referencia, por un dos seus veciños, a data tan sinalada.
¡¡¡¡ A min sempre me gustaron os sitios altos…, a min sempre me gustou Couso e maila súa xente. ¡¡¡¡.
Garganta Profunda
