Eran as 3 da tarde do día 31 de Maio do 2055. O señor Pedro acaba de comer e estaba vendo a través dun “chip”, que se colocaca na ourella ( a modo de audífono, daqueles que se usaban no ano 2000 para mellorar a audición. Unha nova tecnoloxía que o señor Pedro no dominaba a perfección, igual que lle pasara o seu pai coa, xa obsoleta, internet) coma no telexornal da CNN daban a noticia de que a Unión Europea (formada por mais de 40 paises ) recoñecía a autonomia e independecia de Eskadi coma pais.
Atrás quedaban moitos anos de negociacións políticas e manifestacións cidadans pedindo a autodeterminación e independencia dese pais. Eses cidadáns, que se viñan manifestando o longo dos últimos anos, asi como os políticos que dunha maneira democrática loitaban nos parlamentos pola independencia de Esukadi, foran os que lograran erradicar con anterioridade, ala polo ano 2030, a praga dos asesiños, a praga dunha banda organizada chamada ETA que dende o ano 1968 viñera esixindo, da maneira mais cruenta e sanguinaria, a autodeterminación e indepencia daquel pais.
A España en donde, sendo neno, o señor Pedro vivirá non se parecía moito a España actual, mais ben, calquer parecido era pura casualidad. España era un estado federal.
O señor Pedro falaba galego. Era un idioma que no pasado tivera moita mais presencia que no momento actual. Recordaba que cando él era cativo ( alá polo ano 1960) todolos seus viciños comunicábanse nese idioma. A día de hoxe o galego só se empregaba entre a xente maior e de maneira familiar. O idioma oficial era o castelán mailo esperanto ( un idioma que coñecían todolos pobos do mundo, e que era semellante o inglés). Todolos paises debían ter duas lenguas oficiais; unha propia ( no caso do Señor Pedro o castelán ) e outra universal (o esperanto).
O modo de vida tamén cambiara totalmente. Prácticamente, a diferencia daqueles tempos, non se traballaban os terrenos. A agricultura e a ganadería, tal e como se entendia cando él era novo, desaparecera por completo. No seu lugar había “industrias” que eran as encargadas de fabricar os alimentos. Alimentos que, na maioría dos casos, estaban preparados para ser tomados e dixeridos sin prácticamente necesitar tempo para facelo.
Nunha desas industrias traballaba o seu fillo Xoel ,nome en galego de orixe biblico, e que non era frecuente utilizar na actualidade. Xoel era enxeñeiro xenético na especialidade de industrias alimentarias. Vivía en parella cunha rapaza de cor (negro) de orixe africano, e tiñas tres fillos, dous homes e unha muller. Os seus nomes eran Philip, Stephen e Joana (igual que a súa nai era de cor). Esta última era a preferida do avó, o señor Pedro, e sempre que as actividades da nena llo permitían estaba a carón del. A ela encantaballe estar co avó, xa que lle contaba historias de cando él era novo. Cousas que lle parecían inverosímiles a fermosa rapaza. O que mais lle gustaba a Joana era que o seu avó Pedro lle contara historias de GULÁNS. Ela estaba convencida de que todo o que aquel vello home lle contaba eran historias inventadas, pero encantaballe oir con que pasión e amor, o seu avó, falaba daquela xente, daquela terra, unha terra que con case toda a seguridade non existira, polo menos da maneira da que o señor Pedro llo contaba, ou polo menos……. iso creia Joana¡¡.
Ese domingo pola mañá, o señor Pedro acompañado da su neta Joana foran recoller o seu fillo Xoel o traballo. Traballaba no polígono Val do Tea que estaba preto da casa do seu pai. Dende alí había transporte público ata a casa do vello Pedro, que estaba nunha zona que eles chamaban “O Padrán”. O transporte público era moi usado xa que pouca xente tiña transporte privado debido os altos impostos que tiñan que pagar os seus propietarios. Ademais estábase empezar a utilizar un tipo de transporte novedoso, o “teletransporte”, tiña a ventaxe que en apenas tempo algún podíase ir dun sitio a outro. A desventaxa era que, coma todalas novas tecnoloxías, era moi cara. Así que polo de agora a familia do señor Pedro desprazábase por medio do transporte urbano.
O domingo era un día de traballo normal. No tempo en que o señor Pedro era xoven os domingos adicábanse o descanso, a estar coa familia e a acudir a misa. Tanto familia coma relixión eran valores que a xente actual non tiña na sua lista. Non era o caso de Xoel e de mailos seus fillos. O señor Pedro sempre procurou inculcar eses valores no seu fillo. Tan ben o fixera que agora era Xoel quen procuraba que os seus fillos tiveran presentes eses valores. Ese era o motivo polo cal a Joana gustaballe estar co seu avó. Outras rapazas da sua idade apenas vían os seus avós que adoitaban estar nunha especie de xeriátricos e non solían recibir ningún tipo de visitas. O xeriátrico de Guláns estaba nun edificio, feito con moi bo gusto ( iso dicía él), lugar que o avó chamaba Visoureira. Dicía que naquel edificio, cando él era novo, reuníanse todolos viciños de Guláns para participar en actividades que ali se facían…..chamabanlle “A CULTURAL”.
A empresa de Xoel estaba ubicada no centro de polígono, nun lugar que o señor Pedro coñecía coma “Curras” inda que realmente chamabase “Sector A, Calle II”. Dende alí collían o transporte público ( unha especie de tranvía eléctrico, que dicía o señor Pedro ) dirección “O Padrán”. O viaxe, que era corto, transcurría por medio de naves industriais ata que chegaba a unha zona que o señor Pedro chamaba “Porto”. Nesa zona estábanse escomenzando a facelos traballos de perforación para facer un tunel que comunicaría o polígono Val Do Tea co polígono da Granxa. Tal tunel íase construir por debaixo do monte, hoxe poblado de casas, coñecido (polo señor Pedro) como a lavandeira. Cando estaban pasando por esa zona dirección o Padrán, o señor Pedro contaballe a súa neta Joana que alí existiran unhas construccións onde él ía de pequeño. Chamabanlle muiños e o avó dicía que, utilizando a forza da auga, servían para moer os grans de millo e facer fariña. Dicía que alí xuntábanse os viciños as noites e cantaban e rían. …….A Joana púñaselle unha sorrisa de ourella a ourella pensando na capacidade que tiña o avó para inventar historias….¡¡¡¡¡moelo gran ¡¡¡¡…..¡¡¡vaia ocurrencias tiña o avó¡¡¡.
O avó tamen lle gustaba contar que alí onde estaba a fábrica do seu fillo, cando él era mozo, había veigas que se cultivaban para o autoconsumo ou para quitar catro patacos ( tal e como él dicía ) vendendo os seus froitos na carreira de Ponteareas. Tamén falaba dunhas construcción feitas de madeira ou aceiro recubertas con plástico,……chamaballe “invernaderos”,…….. ¡¡¡¡ que cousas tiña o avó ¡¡¡¡.
A casa do señor Pedro era distinta as demais. Matiña a feitura das casas de cando él era mozo. Non tiña nada que ver coas novas construccións que se facían neste momento, unha especie de chalets pareados, cadrados e brancos, que en lugar de tellados tiñan paneis solares.
No vestíbulo da sua casa, o señor Pedro, tiña unha fotografía da súa muller. A Joana gustaballe moito ver aquela fotografía. Nela viase a unha muller moi guapa e cunha ampla sorrisa, vistía unhas roupas que, evidentemente para Joana, pasaran de moda. Aquela muller, a avoa de Joana, a muller do Señor Pedro, chamárase Carmiña. Morrera xoven, dunha enfermidade moi grave naqueles tempos. Unha enfermidade que nos días de hoxe tería cura.
Mentras o presentador do telexornal despidíase, dicindo a hora mailo día o que andabamos……….o señor Pedro desuse de conta que ese día era domingo 31 de Maio. Iso fíxolle recordar que cando él era mozo o derradeiro domingo do mes de maio celbrabase na sua aldea, Gulans, a romería de San Cibran.
A sua neta, Joana, non pestanexaba cando o avó Pedro lle empezaba a contar que era o que se facía tal día como hoxe 50 anos atrás na romería de San Cibrán….. Subilo Santo polo camiño vello, almorzar con toda a familia no monte e bailar a muiñeira o son de gaita………….Joana, cun sorriso de ourella ourella, pensaba coma era posible que aquel home vello puidera ter tanta imaxinación…….¡¡¡¡¡Eran as cousas do avó¡¡¡¡……………¡¡¡¡¡ Que cousas tiña o avó Pedro ¡¡¡¡
